MAINE COON - Portret rasy
Budowa ciała:
Waga od 4-6 kg ( kotki) do 7-10 kg ( kocury), choć zdarzają się osobniki dochodzące do 14 kg wagi!
Jest to rasa długo dojrzewająca, pełnię fizycznego rozwoju maine coon osiąga w
wieku 3-4 lat.
Tułów wydłużony, muskularny,
silnie umięśniony od średnich do dużych rozmiarów. Nogi średniej długości,
szeroko rozstawione, duże łapy. Stopy duże, owalne, z kępkami włosów
między palcami. Ogon długi, równy długości reszty ciała, szeroki u podstawy, a
zwężający się ku końcowi z imponującym pióropuszem na końcu. Średniej wielkości
klinowata głowa z wyraźnie zarysowaną, kanciastą kufą, wystającymi kośćmi
policzkowymi, mocną brodą oraz dość długim i szerokim nosem z lekkim przejściem
u nasady. Uszy duże, wysoko osadzone, spiczasto zakończone, szerokie u nasady,
zakończone pędzelkami włosów. Oczy duże, lekko owalne, szeroko rozstawione,
skierowane ukośnie stronę wewnętrznej podstawy ucha.
Ubarwienie:
Dopuszczalne wszystkie odmiany barwne z wyjątkiem typu syjamskiego (ze znaczeniami), czekoladowej i
liliowej. Barwa oczu dowolna, z tym że niebiesko lub różnookie mogą być tylko
koty białe.
Typ sierści:
Lśniąca, gęsta, jedwabista,
miękko opadająca; gruba warstwa delikatnego podszycia oraz mocne i długie futro
okrywowe. Futro krótsze na głowie, barkach i dolnej partii łap, dłuższe na
grzbiecie, brzuchu, bokach i genitaliach. Na szyi bujna kryza, na udach
"portki". W miesiącach letnich maine coony prawie całkiem linieją i od kotów
krótkowłosych różni je wtedy wyłącznie bogato owłosiony ogon.
Charakter:
Mimo budzącej respekt
postury, wyglądu i spojrzenia dzikiego zwierzęcia, maine coony są łagodnymi i
dobrodusznymi kotami o umiarkowanym temperamencie. Są niezwykle zrównoważone i
cierpliwe, choć doprowadzone do ostateczności potrafią się bronić, jednakże,
będąc w pełni świadomymi swojej siły, rzadko używają do tego celu pazurów czy
zębów, ratując się raczej ucieczką niż wchodząc w otwarty konflikt.
Bardzo silnie przywiązują się
do wybranego przez siebie człowieka. Są towarzyskie i nadzwyczaj rozmowne, mają
bardzo charakterystyczny głos, który nie przypomina klasycznego kociego
miauczenia, a raczej gruchanie czy melodyjny ptasi świergot.
Pielęgnacja:
Sierść maine coonów jest dość
odporna na splątanie i kołtunienie. Co 2-3 dni wystarczy przeczesać okrywę
włosową, zwracając szczególną uwagę na okolice brzucha i pach.
Pochodzenie:
Ten rosły, krzepki,
półdługowłosy kot to zdecydowanie najurodziwszy z symboli północnego stanu
Ameryki - Maine i jego sztandarowy powód do dumy. Co prawda jeszcze sto
pięćdziesiąt lat temu postrzegany był wyłącznie jako pospolity, wiejski łowca
myszy, nie ulega jednak wątpliwości, że swoim wyglądem i usposobieniem zasłużył
sobie na znacznie więcej uwagi, niżby na to wskazywała ta jego "nikczemna" do
niedawna profesja.
Do Europy maine coony dotarły
w 1978 roku, pod koniec lat 80-tych uznane zostały przez wszystkie organizacje
hodowców kotów, a obecnie stanowią jedną z najliczniej reprezentowanych ras na
świecie.
Trudno uwierzyć, ale tak
bardzo popularne obecnie w naszym kraju maine coony cieszą oczy naszych rodaków
dopiero od kilkunastu lat! Jako pierwsza sprowadziła je do Polski z Danii, w roku 1994,
pani Anna Górska (hodowla Jompi*Pl). Były to kotki: czarna tygrysio pręgowana
Grand Inter Champion CHI CHI Guldfakse's i niebieska klasycznie pręgowana
Inter Champion CATALINA Guldfakse's oraz kocur - czarny klasycznie pręgowany Word
Winer European Champion WOODSTOCK Guldfakse's.
Źródło: "Łagodny olbrzym -
maine coon" A. Sołowiej ("Kocie sprawy" nr6)
 |
